Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Γράμμα σε έναν φίλο...






















Κάπου, πάντοτε.


Φίλε Γιώργο,
Μου την έφερες τούτη τη φορά. Λέξη δεν είπες για το νέο σου ταξίδι. Πέρασαν 5 μέρες, δεν ξέρω αν έχεις φτάσει, μου λείπεις ήδη πολύ και βρίσκω ένα πρόσχημα να επικοινωνήσω μαζί σου…
Θυμάσαι τη διαφωνία μας -τη μόνη- όταν αναρωτηθήκαμε πώς θα ζωγραφίζαμε, αν είμαστε ζωγράφοι, το γεφύρι της Τρίχας; Ε, τώρα εσύ γνωρίζεις, πρέπει πια να το έχεις περάσει -μόνο οι κακοί, λέει, ζαλίζονται και πέφτουν- και να συνεχίζεις. Ξέρω, το ταξίδι είναι μακρύ, μα σε παρακαλώ, απόψε που θα σε ξαναδώ στο όνειρό μου, πες μου πώς είναι…
Τυπική βέβαια η έκκλησή μου. Εσύ δεν κρατάς ποτέ μυστικά για τον εαυτό σου -οι μικρόψυχοι μόνο το κάνουν. Πάντα με παίρνεις στο τηλέφωνο και με χαρά μικρού παιδιού μού περιγράφεις τη νέα σου ανακάλυψη. Και ύστερα, όταν συναντιόμαστε, δικαιωματικά πια με ρωτάς: Κάνα νέο γεφυρικό;

Γιώργο, πάνε χρόνια που από διαφορετικές όχθες συναντηθήκαμε στην κορυφή ενός μεγάλου μονότοξου γεφυριού, ακριβώς πάνω απ’ τα κλειδιά του. Και κλείδωσε η φιλία μας με άρπιζες που δεν αγγίζει η σκουριά…
Συνεχώς από τότε συσσωρεύονται αρκάδες στο στηθαίο της μνήμης, που, σουρεαλιστικά γιγαντωμένο, αφήνει απ’ έξω την φλυαρία και τους ψευτοπαλικαρισμούς της υγρασίας. Το ξέρεις, το ξέρω, το ξέρουμε: αλληλοεμπιστοσύνη και μόνο χρειάζεται για να υπερβαίνεις ακίνδυνα τα σύνορα…
Λοιπόν, κάπως έτσι κατέληξε να μας αρέσει και στους δύο το “απέκει”. Δεν είναι λιποταξία. Κατακτήσαμε, πως εκεί τα πάγια και οι σιγουριές δεν εμποδίζουν να ξαναγινόμαστε παιδιά· με άλλα λόγια, για παράδειγμα, τη στιγμή που το σπασμένο λάστιχο μάς έχει στο μέσο του πουθενά, εμείς γελάμε τρώγοντας ραδίκια χωρίς λάδι. Κάπως έτσι πειστήκαμε πως, διαβαίνοντας συνεχώς πετρογέφυρα, το λιτό παρόν ξορκίζει τις φαντασιώσεις τού αύριο. Και άσε τους ειδωλολάτρες στις ουτοπίες της Ιθάκης τους. Γι αυτό, με μικρή έστω μεταξύ μας απόσταση -δεν φταίμε εμείς-, εξακολουθούμε να χαιρόμαστε το ταξίδι…

Γιώργο, σε αυτή την ατέλειωτη διαδρομή, εξακολουθείς να μου μαθαίνεις πολλά, κι ας μην το παραδέχεσαι -δεν το προσποιείσαι αυτό, απλά το αυτονόητο υπήρξε παιδικό σου κεκτημένο. Εγώ χρειάστηκε να μου μάθεις από την αρχή τι είναι φιλία, τι ευγένεια, τι αρχοντιά, τι θάλασσα, τι βουνό, τι ουρανός -όλα αυτά στις αληθινές τους διαστάσεις! Εντάξει, για να μη δυσανασχετείς, εγώ σου δίνω γήινα καμαρολίθια, που όμως το κουρασάνι της ψυχής σου συνεχίζει να δένει…

Γιώργο, ας μη σε κουράζω άλλο -δεν ξέρω, είπα, αν έφτασες ακόμη. Εννοείται πως θα τα λέμε συνεχώς. Στη νυχτερινή απόψε υπόσχεσή σου πως θα ψάχνεις τα γεφύρια του ουρανού, εγώ σου υπόσχομαι να μην χρησιμοποιήσω ποτέ “αόριστο”. Και κάτι ακόμη: τα γεφύρια που ξεκίνησες στην Κύπρο, θα φροντίσουμε με τη Ζιζή να ακουμπήσουν στην άλλη όχθη με τους πολλούς σου φίλους. Και θα στα ταχυδρομήσουμε με κούριερ για να μην αγωνιάς.
Τα ξαναλέμε, φίλε…
Σπύρος, 23.5.2015

Υστερόγραφο.
Κλαις; -μόλις με ρώτησε η Τραγιανή. Δεν ξέρει πως τα γεφύρια πάντα θα νικούν τον ποταμό.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου