Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

τ’ αμίλητα, τ’ ανείπωτα



















Έκαμαν δρόμο οι φυλλωσιές
στέκουν ακίνητες
για να διαβεί το πράσινο ποτάμι
φουσκώνει εκείνο και τις γλυκοφιλάει.
Το γιοφύρι ακουμπάει από τη μια
σε ακέφαλο βράχο
κι απ'την άλλη
σε ασώματη κρύπτη για πουλιά
ένα αστέρι παραπροίκι στην Πούλια
απ'τη μάνα Πλειάδα
ταξιδεύει μέσα στη νυχτιά.
…..
Στ'αυλάκι παρεκεί
νερόφιδα, νερομολόχες κι ένας μύλος ξεχασμένος
μες του χρόνου τη νεροτριβή
Κοκκινη φτερωτή, δεμένη στην υπομονή περιμένει τον Αιώνα να γυρίσει
μια ιστορία για ν'αρχίσει.
Δικιά τους η χαρά
και κρύφια η μαγεία
τ'αμίλητα, τ'ανείπωτα
ευτυχισμένα μέσα στην αλαλία.
Μια νυχτερίδα σκούζει πάνω σε κόκκαλα
να διώξει τη βασκανία. 


Σταυρούλα Δημητρίου / ''λήγοντα των αστεριών"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου